چین، کشوری که به سرزمین کونگ فو معروف است هرساله نمایش‌های باشکوهی از تکنیک‌های رزمی را برای گردشگران در شهرهای مختلف برپا می‌کند؛ اما نمایش باشکوهی که هرروزه در تالار سرخ در حال اجرا است توسط China Heaven Creation تولید می‌شود؛ نمایش افسانه کونگ فو The Legend of Kung Fu است. این نمایش با نام CHC در پکن معروف است. سفیر ایرلند در چین این نمایش را با نام رقصی پر انرژی تر از رودخانه توصیف کرده است. پس در سفر به پکن، این نمایش را که توسط بهترین کارگردانان و طراحان چینی برگزار می‌شود را از دست ندهید.
هنرهای رزمی کشور چین ریشه در دوران باستان دارند. برخی مهارت‌های اولیه دفاع شخصی مانند به دو نیم تقسیم کردن اجسام، خرد کردن و سوراخ کردن که در ایام قدیم و در طول عملیات شکار مورد استفاده قرار داشته، بعدها پایه و اساس ورزش رزمی کنگ فو را تشکیل داده‌اند. از مشهورترین آنها کنگ فو یا همان ووشو است. در این مطلب با نمایش افسانه کونگ فو چین آشنا خواهید شد.
این تئاتر در ابتدا با عنوان «تئاتر کاخ فرهنگی کارگردان چونگوان» شناخته می‌شد اما برای حمایت از موفقیت چشمگیر نمایش، این تئاتر به «تئاتر سرخ» تغییر نام یافت.
نمایش افسانه کونگ فو دو سبک از هنر رزمی و مدرن را باهم ادغام کرده است تا مهارت خیره‌کننده کونگ فو را به اجرا درآورد. در این نمایش از مجموعه‌ای از رقص باله و موسیقی نیز برای به نمایش کشیدن کونگ فو استفاده‌شده است. این نمایش که اولین بار در سال ۲۰۰۴ اجراشده به‌مرور شهرتی جهانی پیدا کرد و بازدیدکنندگان زیادی را از سراسر دنیا جذب خود کرد. همچنین تاکنون جوایز مختلفی را در سطح جهان از آن خودکرده است.
ممکن است این سؤال به ذهن شما رسیده باشد که گردشگران چگونه از کشورهای دیگر جذب نمایشی با زبان چینی می‌شوند. خوشبختانه گروه کارگردانی به این موضوع نیز فکر کرده و در بالای صحنه زیرنویسی به زبان انگلیسی را برای تماشاچیانی غیر چینی در نظر گرفته است. پس شما به‌راحتی می‌توانید داشتان نمایش را دنبال کنید. البته قابل‌ذکر است که بازیگران در این نمایش تنها حرکات آکروباتیم و رقص انجام می‌دهند و گفتگویی بین آنها شکل نمی‌گیرد، اما زیرنویس انگلیسی به درک بهتر داستان کمک شایانی می‌کند.
کونگ‌فو (به چینی: 功夫) یک اصطلاح مشهور چینی است که اغلب برای اشاره کردن به هرکدام از انواع هنرهای رزمی چینی ـ از جمله شکل مدرن آن ووشو ـ بکار می‌رود. معنای اصلی کونگ فو درزبان چینی تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می‌شود متفاوت است. کونگ‌فو در اصل به معنای تخصص فرد در هر مهارتی – نه لزوماً رزمی – می‌باشد. تغییر معنایی این واژه احتمالاً به دلیل ترجمه نامناسب فیلم‌های چینی اتفاق افتاده است.
واژه کونگ‌فو از دو بخش «کونگ» یا «گونگ» (چینی: 功) به معنای کار، فعالیت، شایستگی یا دستاورد و «فو» (چینی: 夫) تشکیل می‌شود. «فو» در زبان چینی هم به معنی انسان است و هم پسوندی با معانی بسیار مختلف. اگر فو را در معنای اول آن در نظر بگیریم معنی کونگ‌فو چیزی شبیه به «دستاورد انسان» خواهد بود و اگر آن را پسوند بدانیم معنای آن «فعالیت و تلاشی که با صرف زمان و انرژی قابل توجه به دست می‌آید» خواهد بود.
به این ترتیب «تمرین کونگ‌فو» در اصل به معنی تمرین یک رشته رزمی نبوده است بلکه به فرایند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزش‌ها و تکامل مهارت‌های او اشاره داشته است. حالا این مهارت ممکن است در زمینه یک هنر رزمی باشد یا هر مهارت دیگری در رشته های هنری، علمی و فنی مختلف. از سبک های ایرانی کونگ فو می توان به کونگ فو پرتوآ ، کونگ فو توآ اشاره کرد.
در یک معبد قدیمی با یک بچه کوچک مواجه می شویم. در طول تمرین کونگ فو و زن این کودک پس از تلاش و کوشش فراوان استاد این فن می شود و در نهایت به هدف مقدس خود یعنی روشنایی می رسد ….
«تمرین کونگ‌فو» در اصل به معنی تمرین یک رشته رزمی نبوده است بلکه به فرایند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزش‌ها و تکامل مهارت‌های او اشاره داشته است. حالا این مهارت ممکن است در زمینه یک هنر رزمی باشد یا هر مهارت دیگری در رشته های هنری، علمی و فنی مختلف. از سبک های ایرانی کونگ فو می توان به کونگ فو پرتوآ ، کونگ فو توآ و کونگ فو گرات سان اشاره کرد.
داستان در مورد پسر جوانی است که در بیرون یک معبد باستانی سرگردان است و رویای رسیدن به روشنفکری و رسیدن به مقام استادی در رشته کونگ فو را دارد، پس برای رسیدن به هدف و رویای خود راهی سفری می‌شود. او در این سفر باید مانند راهب‌ها زندگی کند و موانع زیادی را از سر راه خود بردارد. درواقع برای تبدیل‌شدن به یک استاد واقعی کونگ فو باید بر ترس‌های خود غلبه کند.
نویسنده: بهاره سادات هادوی | گردآوری شده در تحریریه نیل گشت
