گوانجو

گوانجو روی رودخانه مروارید در ۱۲۰ کیلومتری شمال-شمال غربی هنگ کنگ و ۱۴۵ کیلومتری شمال ماکائو واقع‌شده است. قدمت این شهر به بیش از ۲۰۰ سال پیش از میلاد بازمی‌گردد. این شهر که در زمره یکی از سه شهر بزرگ چین قرار دارد، قرن‌های متمادی پایانه ناوگان دریایی بود و هنوز هم قطب مهم حمل‌ونقل و بندری چین محسوب می‌شود.

بازار ملک و مستغلات در گوانگجو یکی از گران‌ترین بازارهای مستغلات چین در کنار کلان‌شهرهایی مثل پکن، شانگهای و شنزن است. اواخر دهه ۹۰ و اوایل ۲۰۰۰ به خاطر بحران مالی سال ۱۹۹۷/۹۸ که آسیا را درگیر خود کرد بسیاری از مردم کشورهای آفریقا خانه و کاشانه‌شان در خاورمیانه و سایر نواحی آسیای جنوب شرقی را ترک کرده و راهی شهر گوانجو شدند.

گوانجو مدت‌های طولانی تنها شهر بندری بود که تاجران خارجی به آن دسترسی داشتند و طی جنگ تریاک اول، بریتانیا این شهر را تصرف کرد. پس از جنگ دیگر خبری از آن انحصار تجاری آن نبود، درواقع این شهر رقابت تجاری بندری را به دو شهر بندری دیگر چین یعنی شانگهای و هنگ‌کنگ باخت. هرچند که گوانجو بخش اعظم تجارتش را از دست داد اما توانست نقش و جایگاهش به‌عنوان قطب مهم تجاری چین را باز پس بگیرد.

امروزه گوانجو را به خاطر نمایشگاه کانتون فیر که به صورت سالانه برگزار می شود، می‌شناسند. کانتون فیر، بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین نمایشگاه تجاری چین بشمار می‌آید. 

[caption id="attachment_20961" align="aligncenter" width="1000"] تاریخچه گوانجو[/caption]

تاریخچه گوانجو

اسطوره‌شناسی و نام شهر

اسطوره‌ای درباره این شهر و چگونگی به وجود آمدنش وجود دارد: پنج قوچ خوشه‌های برنج را با خود حمل کرده و اجرام سماوی بر پشت آن‌ها می‌تازند. بر اساس این افسانه، موجودات سماوی و فلکی به زمین بخشیده شدند و خوشه‌های برنج را به‌عنوان نماد نعمت و رونق هدیه می‌کنند. سپس آن‌ها به زمین هبوط کردند و قوچ‌ها به سنگ تبدیل شدند و پس‌ازآن بود که شکوفایی و توسعه گوانگجو آغاز گردید.

بر اساس این قصه افسانه‌ای، این شهر به اسم‌های مختلفی معروف شده است مانند وویانگ چنگ (Wuyangcheng) (شهر پنج قوچ)، یانگ چنگ (Yangcheng) (شهر قوچ ها)، و سویچنگ (Suicheng) (شهر خوشه‌های برنج).

جاده‌های اصلی گوانجو نیز مملو از گل هستند، به همین خاطر به آن شهر گل‌ها (هواچنگ/Huacheng) نیز می‌گویند. بر اساس گفته‌های تاریخدانان گوانگجو در سال ۲۱۴ پیش از میلاد ساخته شد اما آن موقع به آن «پانیو» (Panyu) می‌گفتند. آن موقع که پانیو تاسیس شد، گوانگجو اسم یک حوزه اداری بود. هرچند بعدها با بزرگ‌تر شدن شهر، اسم شهر به گوانگجو تغییر یافت.

اسم کانتون برای شهر، مردم آن، فرهنگ، سبک غذایی، و زبان استفاده می‌شد و هنوز هم استفاده می‌شود. این اسم از یک لهجه متفاوت از نام اصیلی گرفته‌شده که انگلیسی آن از یک کلمه پرتغالی آمده است.

عصر ما قبل تاریخ

جایی که امروزه گوانجو واقع‌شده، زیستگاهی به نام نان ووچنگ (Nanwucheng) بود. قدمت این زیست‌گاه به حدود ۱۱۰۰ پیش از میلاد بازمی‌گردد اما در برخی تاریخ‌های سنتی چینی قدمت این مکان را به سال‌های ۲۵۶-۳۱۴ پیش از میلاد نسبت می‌دهند یعنی زمان پادشاهی جی یان (Ji Yan) پادشاه سلسله Zhou. می‌گویند این زیستگاه صرفا محل نگهداری خیزران و گل و لجن بود.

عصر امپراتوری

پانیو که در کرانه شرقی رود مروارید قرار داشت در طول پادشاهی نانیو (Nanyue) و پس از سقوط سلسله کین توسط Zhao Tuo به‌عنوان پایتخت انتخاب شد. سال ۲۰۴ پیش از میلاد بود و بر اساس شواهد پانیو مرکز تجاری به‌حساب می‌آمد و کالاهایی که در آنجا عرضه می‌شدند موید وجود روابط تجاری بین آسیای جنوب شرقی، هند، و حتی آفریقا بودند.

پانیو در دوران سلسله هان به مرکز استان تبدیل شد. مسیرهای ارتباطی وجود داشتند که خاورمیانه را به چین وصل می‌کردند، البته روابط میان این کشورها همواره هم خوش و خرم نبود. مسلمانان در سال ۷۵۸ به این شهر حمله کردند. و در سال ۸۷۸، یاغی چینی بنام هوانگ چائو (Huang Chao) تمام مسلمانان، مسیحیان، یهودیان و پارسی‌ها (زرتشتی‌ها)ی شهر را قتل‌عام کرد.

گوانجو به‌عنوان یک شهر بندری مشهور تاریخ رنگارنگی دارد. شرکت بریتیش ایست ایندیا (British East India) در سال ۱۷۱۱ یک ایستگاه تجاری در گوانجو ساخت. بعدها در سال ۱۷۵۷ گوانجو به‌عنوان تنها بندری انتخاب شد که کشورهای خارجی اجازه تجارت و کسب‌وکار در آن را داشتند. تا سال ۱۸۴۲ این روند ادامه داشت تا اینکه این فرصت به‌واسطه امضای پیمان نانکینگ (Nanking) در اختیار چهار بندر دیگر نیز قرار گرفت. درنتیجه انحصار بندر تجاری از گوانگجو سلب شد و این شهر به صنعتی شدن روی آورد.

گوانگجو به‌عنوان یک شهر بندری مهم بخشی از «جاده ابریشم دریایی» به‌حساب می‌آمد. جاده ابریشم دریایی مسیر تجاری بین جنوب چین، آسیای جنوب شرقی، هند، خاورمیانه و آفریقا بود.

عصر جدید

گوانجو در سال‌های پایانی سلسله کینگ صحنه وقوع شورش‌های ناموفق مختلفی مانند قیام ۱۸۹۵ و سرنگونی سلسله کینگ در سال ۱۹۱۱ بود. ۷۲ یاغی در جریان سرنگونی ناموفق سلسله کینگ به قتل رسیدند و بعدها اجسادشان پیدا شد، به احترام و یادبود این کشتگان مقبره Mausoleum ساخته شد.

تمام این تلاش‌های ناموفق انقلابی نهایتا به انقلاب شین های (Xinhai Revolution) ختم شدند. انقلاب شین های موفق شد و توانست سلسله کینگ را از قدرت به پایین بکشاند و جمهوری خلق چین را تشکیل دهد.

پس از تشکیل دولت جدید چین، گوانجو همچنان به‌عنوان یک شهر مهم و اصلی به راه خود ادامه داد. طی این سال‌ها حوادث ناخوشایندی مثل قتل‌عام Shakee اتفاق افتادند که بیش از ۲۰۰ نفر چینی در تیراندازی نیروهای انگلیسی، فرانسوی و پرتغالی کشته شدند.

در سال‌های پایانی جنگ داخلی چین، پس از تصرف و تسخیر نانجینگ در سال ۱۹۴۹، گوانجو به مرکز جمهوری چین انتخاب شد. همان سال، ارتش آزادی خلق به گوانجو رسید، و هم‌زمان با مهاجرت عمده به هنگ‌کنگ و ماکائو، پل Haizhu روی رودخانه مروارید توسط ناسیونالیست‌ها منفجر شد. پس‌ازاین حادثه، انقلاب فرهنگی شهر را به‌کلی تغییر داد و بسیاری از معابد، کلیساها، و بناهای تاریخی نابود شدند.

جمهوری خلق چین اعلام کرد که پروژه‌هایی مانند مسکن‌سازی در کرانه‌های رودخانه مروارید را می‌سازد. از دهه ۱۹۸۰، مسافت نزدیک شهر با هنگ‌کنگ و شنزن و ارتباطش با چینی‌های خارج از مرز باعث شد که گوانجو به یکی از نخستین ذینفعان اصلاحات اقتصادی چین تبدیل شود. در دهه ۱۹۹۰ اصلاحات مالیاتی مطرح شدند که تاثیر بسزایی در رشد و توسعه، و صنعتی شدن شهر داشتند.

مردم گوانجو

زبان

بیشتر جمعیت گوانجو اهل قبیله هان هستند. زبان اول بیشتر مردم محلی کانتونی گوانجو کانتونی است، درحالی‌که بیشتر مهاجران به شکل‌های مختلف زبان چینی ماندرینی صحبت می‌کنند، در سال ۲۰۱۰، هر بخش شهر یکی از این زبان‌ها را به‌عنوان زبان مادری‌شان صحبت می‌کردند.

امروزه نسل جوان گوانجویی بیشتر ترجیح می‌دهد که به زبان ماندرین سخن بگوید تا کانتونی به همین خاطر افراد مسن و سالخوردگان با بچه‌های جوان و نوه‌هایشان کانتونی صحبت می‌کنند. یکی از دلایلی که استفاده از زبان کانتونی در حال کمرنگ شدن است این است که خود مقامات محلی رغبتی به اشاعه این زبان در مدارس ندارند، ضمن اینکه شهر ماندرین زبان شنزن در همسایگی گوانگجو نیز در این روند بی تاثیر نبوده است.

باورهای مذهبی

گوانگجو طی دوره سلطنت سلسله کینگ نزدیک به ۱۲۴ معبد، حجره و سالن مذهبی و عبادتگاه داشت. امروزه در کنار بوداگرایی، جامعه تائویست، یهودیان، مسیحیان و مسلمانان نیز در شهر دیده می‌شوند.

تائویسم

تعداد معابد پیرو تائویسم و سایر دین‌های محلی چینی به‌اندازه انگشتان دست هم نمی‌رسد. یکی از مهم‌ترین این معابد معبد پنج جاویدان است (Five Immortals) که همین پنج جاویدان بودند که کشت برنج را به این مردم آموختند. این پنج جاویدان پنج قوچ نیز داشتند، که پس از به آسمان رفتن آن‌ها، قوچ ها به سنگ تبدیل شدند. معبد خدای شهر در گوانجو پرستشگاه دیگری برای دین محلی چینی و تائویسم است. همانند بیشتر شهرهای جنوبی چین، گوانجو هم وقایع تاریخی مانند جشنواره ارواح (Ghost Festivals) و روز غبارروبی آرامگاه (Tomb Sweeping Day) دارد.

بودائیسم

مانند بیشتر شهرهای چین، گوانجو و بودائیسم نیز پیوند تنگاتنگی باهم دارند. از زمان پادشان نانیو در ۲۳۳ پس از میلاد این شهر شاهد معابد بودایی بوده است. می‌گویند که بودای پیام‌آور از پانیو (نام قدیم گوانگجو امروزی) دیدن کرده است. در سال ۵۲۰، امپراتور وو دستور ساخت معبد Baozhuangyan و صومعه Xilai را برای حفظ آثار مقدس بودایی کامبوجی صادر کرد. پس‌ازآنکه سو شی (Su Shi) در دوران سلطنت سلسله سونگ شمالی ازاینجا دیدن کرد و شعری در وصف آن سرود، ازآن‌پس معبد Baozhuangyan را معبد شش درخت انجیر هندی (انجیر معابد) نامیدند. سرنوشت مشابهی در انتظار صومعه بود، پس از بازسازی در دوران سلسله کینگ، نام آن را به معبد هوالین (Hualin) تغییر دادند.

مسیحیت

مسیحیان وابسته به کلیسای نسطوری قدیم ایران از طریق جاده ابریشم وارد چین شدند اما در سال ۸۴۵ طی دوران امپراتوری ووزانگ (Wuzong) بشدت مورد آزار و اذیت قرار گرفتند، و نسلشان در سال ۱۰۰۰ منقرض گردید. عصر سلسله کینگ دوران تاریک و ممنوعیت برای خارجیان بود، تبلیغ دینی محدودشده بود و تا پس از جنگ تریاک اول اجازه اقامت در گوانگجو را نداشتند. هرچند پیش از آن، روبرت ماریسون پروتستانی این فرصت را داشته تا در طول خدمتش در یک کارخانه بریتانیایی کارهایی انجام دهد.

کلیسای قلب مقدس گوانجو که به آن «کلیسای سنگی» می‌گویند خانه اسقف اعظم گوانجو است. کالج مسیحی کانتون در سال ۱۸۸۸ در کنار کالج پزشکی دخترانه Hackett در سال ۱۹۰۲ توسط مبلغین بنیان‌گذاری و تاسیس شدند اما امروزه جزو لینگنان (Lingnan) گوانگجو هستند.  پس از دهه ۱۹۸۰ و باز شدن مرزهای چین، علاقه به مسیحیت افزایش یافت اما دولت گوانگجو فشارهایی بر کلیساهای زیرزمینی ثبت‌نشده اعمال می‌کرد. دومینیک تانگ، اسقف اعظم کاتولیک بدون هیچ‌گونه دادگاهی ۲۲ سال به زندان محکوم شد. هرچند واتیکان و کلیسای ملی چین جانشین فعلی او را به رسمیت شناخته‌اند.

اسلام

گوانجو از همان نخستین روزهای ظهور دین اسلام جامعه مسلمان داشت. پیروان چینی مسلمان را در گوانجو بانام Hui می‌شناسند، مسجدی نیز در این شهر بانام Huaisheng هست که در دوران سلطنت سلسله تانگ ساخته شد. مسلمانان در سال ۷۵۸ به گوانگجو حمله کردند. در سال ۸۷۸، یک یاغی چینی به نام هوانگ چائو مسلمانان، مسیحیان، یهودیان، و پارسی‌های شهر گوانجو را به قتل‌عام رسانید. امروزه گوانجو تعداد زیادی رستوران دارد که غذاهای حلال برای گردشگران و ساکنین مسلمان سرو می‌کنند.

جمعیت

گوانجو از شهرهای جنوبی چین و پرجمعیت‌ترین شهر استان گوانگدونگ (Guangdong) محسوب می‌شود که مرکز استان نیز هست. این شهر را به اسم کانتون نیز می‌شناسند و در لهجه‌های مختلف تلفظ آن متفاوت است. گوانجو در کنار شهرهای اطرافش مثل شنژن (شنزن)، ژونگشان (Zhongshan)، فوشان (Foshan) و دونگ گوان (Dongguan) یکی از متراکم‌ترین مراکز جمعیتی دنیا و شلوغ‌ترین مرکز چین را تشکیل می‌دهند. گوانجو یکی از نه شهر مرکزی ملی چین است و توسط حکومت زیر استانی اداره می‌شود.

جمعیت این شهر و محدوده اداری آن تا پایان سال ۲۰۱۸ نزدیک به ۱۵ میلیون برآورد شده بود که در مقایسه با سال گذشته افزایش ۴ درصدی داشته است. تعداد مهاجران و دانشجویان خارجی که از خاورمیانه، آسیای جنوب شرقی، آفریقا و اروپای شرقی به این شهر آمده‌اند نیز روند صعودی نشان می‌دهد. خیل عظیم مهاجران و دانشجویان خارجی به سمت گوانجو، لقب جالب «پایتخت جهان سوم» را برای این شهر به ارمغان آورده است. این شهر جزو شهرهای جهانی آلفا نیز محسوب می‌شود. بر اساس آمار سال ۲۰۰۸، ۴۰ درصد کل ساکنین چینی گوانجو از سایر استان‌های چین به این شهر مهاجرت کردند.

جغرافیا

شهر قدیمی گوانجو در نزدیکی کوه باییون در سواحل شرقی رودخانه مروارید در ۱۲۹ کیلومتری تقاطع دریای جنوب چین قرار داشت. قرار گرفتن در جلگه رود مروارید و دشت رسوبی آن باعث شده از طریق تنگه Humen به دریای جنوب چین وصل شود. رودخانه مروارید چهارمین رودخانه بزرگ چین است. خود محلی‌ها کوه باییون در نزدیکی گوانجو را شش و دستگاه تنفسی شهر می‌نامند.

ارتفاع از سطح دریا در این شهر که از جلو در محاصره اقیانوس و از پشت در حصار کوهستان واقع‌شده است از جنوب غربی به شمال شرقی به‌تدریج افزایش می‌یابد. مرتفع‌ترین نقطه گوانجو ۱۲۱۰ متر بالاتر از سطح دریا است یعنی جایی که پارک تیان تانگ (پارک آسمان یا بهشت، Heavenly Park) در آنجا واقع‌شده است.

گوانجو سرزمینی سرشار از مواد معدنی است و ۴۷ نوع ماده معدنی از نواحی این شهر استخراج می‌شوند و ۸۲۰ میدان کانی دارد که ۱۸ موردشان ذخایر نفتی بزرگ و متوسط هستند. مواد معدنی اصلی گوانجو سنگ‌آهک سیمان، گرانیت، آلبیت، کان نمک، پتاسیم، میرابیلیت، خاک رس کوزه گری، سینیت، فلوریت، نفلین (nepheline)، مرمر، آب‌معدنی و آب‌معدنی چشمه آب گرم.

گوانجو به خاطر اینکه در زمین‌های پر از آب جنوبی چین واقع‌شده، نواحی آبی گسترده‌ای دارد ازجمله رودخانه‌ها و سیستم‌های آبی که ۱۰ درصد مساحت کل آن را تشکیل می‌دهند. این نهرها و رودها باعث زیبا شدن شهر و همچنین ثبات محیط بوم‌شناختی شهر شده‌اند.

تقسیم بندی منطقه ای

گوانجو مستقیما اداره یازده ناحیه و یک شهر زیر استانی چین را بر عهده دارد. که از میان آن‌ها لیوان (Liwan) و یاشو (یاشو) منطقه اصلی فرهنگ کانتونی محسوب می‌شوند و از زمان عصر امپراتوری چین مرکز این شهر بوده‌اند. تیان هه (Tianhe) بخش دیگری از گوانجو است که چند سال پیش یک روستای کشاورزی بود اما امروزه به یک مرکز تجاری جدید تغییر شکل داده و برخی از بزرگ‌ترین مراکز خرید و مرتفع‌ترین آسمان‌خراش‌های گوانگجو در اینجا واقع‌شده‌اند.

اگر عاشق لذت بردن از جاده هستید، جاده Zhongshan بهترین مسیر گوانگجو برای گردشگران است. بزرگراهی ۹ کیلومتری که مرکز شهر گوانجو را به‌صورت افقی قطع می‌کند و از آن می‌گذرد. این بزرگراه هشت قسمت دارد و بسیاری از اماکن گردشگری و جاذبه‌های توریستی شهر و رستوران‌های معروف در حدفاصل این خیابان از خیابان Zhongshan 6 گرفته تا خیابان Zhongshan 8 واقع‌شده‌اند. البته چینی‌ها اینجا هم سنگ تمام گذاشته و شبکه مترو منظمی برای ارائه خدمات به مردم و گردشگران تعبیه کرده است.

آب و هوای گوانجو

آب‌وهوای گوانجو مانند بیشتر شهرهای اطرافش آب و هوایی نیمه استوایی و شرجی است و بادهای موسمی آسیای شرقی به‌شدت روی آن تاثیر می‌گذارند. به خاطر همین اقلیم است که معمولا گوانگجو در کل سال بارندگی زیادی دارد میانگین بارندگی سالانه آن حدود ۱٫۷۳۶ میلی‌متر است.

زمستان‌های گوانجو هم معتدل هستند و میانگین دما در ماه ژانویه که معمولا سردترین ماه این شهر نیز هست ۱۳٫۹ درجه سانتی‌گراد است. به‌خاطر قرار گرفتن کوه‌ها در شمال شهر، توده‌هوای سیبری نمی‌تواند به شهر وارد شود و این یعنی خبری از زمستانی سرد و سخت نیست. هرچند که توده‌هوای سیبری معمولا نمی‌تواند از سد کوه‌های مرتفع شمال گوانگجو بگذرد اما گاهی بخش کوچکی از این توده‌هوا به شهر رسیده و شاید دمای هوا را کاهش داده و تا ۵ درجه سانتی‌گراد برساند.

اما زمستان‌های گوانجو هرگز دمای کمتر از ۵ درجه به خود ندیده‌اند. البته این به آن معنی نیست که می‌توانید زمستان‌ها در گوانجو با تی‌شرت و شلوارک در خیابان بچرخید؛ بادهای مرطوب همراه با بادهای سرد شدیدی که در زمستان‌های گوانگجو می‌وزند باعث شده که سوز سرمای زمستانی را احساس کنید.

اگر قصد دارید با امید دیدن برف راهی گوانگجو شوید باید بگوییم که تا دیر نشده شهر دیگری را برای برف‌بازی انتخاب کنید، چراکه خود اهالی گوانگجو زمستان‌های زیادی است که برف ندیده‌اند، آخرین باری که در گوانگجو برف بارید ۲۴ ژانویه ۲۰۱۶ بعد از ۸۷ سال بود.

مانند سایر شهرهای جنوبی چین، تابستان‌های گوانجو بسیار داغ و سوزان، شرجی و مرطوب است. با توجه به اینکه رطوبت شهر در جولای ۸۲ درصد است و میانگین دمای بالا به ۳۲ درجه سانتی‌گراد می‌رسد، هوا بشدت گرم شده و جو واقعا ناخوشایند و غیرقابل‌تحملی ایجاد می‌کند. گاهی گرمای هوا به حدی در طول روز زیاد شده که دما تا بیشتر از ۳۵ درجه هم می‌رسد.

چه زمانی به گوانجو سفر کنیم؟

۲. سفر زمینی به گوانژو

۳. سفر به گوانجو با هواپیما

۴. سفر به گوانجو با کشتی

• اسکله‌ی کشتی ژوتوزوئی (洲头咀码头): خدمات قایق‌هایی تفریحی و هاورکرافت را ارائه می‌دهد که از گوانجو به هنگ‌کنگ، ماکائو و هایکو (جزیره‌ی هاییینان) در سفر هستند.
• اسکله‌ی داشاتو (大沙头码头): قایق‌ها از دیگر شهرهای سرزمین اصلی در دسترس هستند که عبارت‌اند از خیامن، شانگهای و گیندائو.
• بندر نیو نانشا (南沙港客运): این بندر نیز خدمات مسافرت با قایق تفریحی از گوانجو به هنگ‌کنگ، ماکائو و فرودگاه بین‌المللی هنگ‌کنگ را ارائه می‌دهد.

حمل و نقل در گوانجو

تاکسی

یافتن تاکسی در خیابان‌های گوانجو بسیار راحت است. مدل‌های تاکسی عبارت‌اند از جتتا، فولکس‌واگن، سانتانا، رد فلگ؛ سوناتا، بوییک، گلدن کاپ و سیتروئن. نیاز به تاکسی در گوانجو بسیار بالاست به‌خصوص در ساعات اوج (۸ تا ۹ صبح و ۵ تا ۷ عصر). اگر می‌خواهید به پرواز و یا به‌قطار برسید، بهتر است که پیش‌تر یک تاکسی بگیرید.

http://nilgasht.com/%d8%aa%d8%a7%da%a9%d8%b3%db%8c-%d8%af%d8%b1-%da%af%d9%88%d8%a7%d9%86%d8%ac%d9%88/

مترو

در حال حاضر هشت خط مترو فعال در گوانجو هستند که اکثر محدوده‌ی مرکز شهر را پوشش می‌دهند. هزینه‌های مترو از RMB 2 تا RMB 12 متغیر هستند. تمام علائم در خطوط مترو به چینی و انگلیسی نوشته‌شده‌اند. اگر می‌خواهید برای مدت زیاد در گوانجو بمانید، شما باید کارت‌های حمل‌ونقل یانگ چنگ تونگ را خریداری نمایید تا بتوانید در سفرهای خود از ۴۰ درصد تخفیف بهره‌مند شوید.

در ضمن اگر اولین بار است که به چین سفر می‌کنید، پیشنهاد می‌کنیم با مطالعه مقاله زیر، با روش استفاده از مترو در چین آشنا شوید.

http://nilgasht.com/%D8%B1%D8%A7%D9%87%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D9%81%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D9%85%D8%AA%D8%B1%D9%88-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%DA%A9%D9%86/

چهار خط مترو مفید در مرکز شهر گوانجو

• خط ۱ مترو: بهترین خط برای توریست‌ها، از مرکز شهر گوانجو و از شرق به غرب می‌رود و از ایستگاه‌های اصلی آن می‌توان به معبد چن کلن اشاره کرد.
• خط ۲ مترو: از شمال به جنوب می‌رود و ایستگاه راه‌آهن گوانجو و ایستگاه راه‌آهن جنوب گوانجو و فرودگاه بایون را با تلاقی در خط ۳ به هم وصل می‌کند.
• خط ۳ مترو: به‌طور مستقیم از شمال به جنوب می‌رود و با خط ۲ موازی است و همچنین فرودگاه بایون، ایستگاه اتوبوس مسافربری تیانهه میدان پانیو را به هم وصل می‌کند.
• خط ۵ مترو: از شرق به غرب از جیاکو (محدوده‌ی لیوان) به ونچونگ (محدوده‌ی هانگپو) می‌رود و ایستگاه راه‌آهن گوانجو، هتل گاردن و شهرک جدید ژو جیانگ را به هم وصل می‌کند.

جاذبه های گردشگری که حتما باید ببینید

• معبد چن کلن: یک معبد اجدادی برای قوم چم که در ۱۸۹۴ با کنده‌کاری‌های منحصربه‌فرد، نقاشی‌ها و تزئینات طوماری ایجاد شد.
• موزه‌ی پادشاه نانیو: مقبره‌ی پادشاه نانیو که به ۲۰۰۰ سال قبل مربوط می‌شود به‌صورت تصادفی در سال ۱۹۸۳ کشف شد.
• معبد شش درخت انجیر: این معبد در سال ۵۳۷ میلادی ساخته شد تا از بقایای بودائی در آن نگهداری شود.
• پارک یوخئو: این پارک یک کمربند سبز در مرکز شهر گوانژو است که چندین پارک را در برمی‌گیرد و مسیرهای چوبی دارای سایه و موزه‌هایی را در دل خود جای‌داده است.
• پارک هیاخین شا: محل بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ با عوامل منحصربه‌فرد جذاب.
• میدان هائونگ: یک میدان جدید و بزرگ شهری که محور نوین شهر گوانگژو محسوب می‌شود.
• برج کانتون: یک برج بلند تلویزیونی ۶۰۰ متری، چهارمین برج بلند در دنیا.
• رودخانه‌ی مروارید: سومین رودخانه‌ی بلند در چین که گوانژو را از غرب به شرق با منظره‌های عالی قطع می‌کند.
• جزیره‌ی شامیان: یک ناحیه‌ای که پیش‌تر مربوط به بریتانیا و فرانسه بود و یک جزیره‌ی کوچک در رودخانه‌ی مروارید هست که با چندین پل به سرزمین اصلی وصل می‌شود.
• موسسه‌ی تحرکات روستایی: این موسسه در ۱۹۲۴ توسط CCP در محل معبد کنفوسیوس ایجاد شد. مائو ژندونگ و ژائو انلای هر دو در آنجا آموزش‌دیده‌اند.

در سفر گوانجو، چه غذایی را کجا بخوریم؟

غذاهای کانتونی ریشه در Lingnan (جنوبی‌ترین نقطه کشور چین) داشته و ترکیبی از آشپزی Guangzhou، Chaozhou و Dongjiang می‌باشد. اگرچه آشپزی Guangzhou نسبت به دو مورد دیگر جدیدتر است اما این سبک، نماینده خوبی برای آشپزی کانتونی به شمار می‌رود. آشپزی کانتونی در میان هشت سنت بزرگ کشور چین از شهرت زیادی برخوردار است تا جایی که وقتی در هنگ کنگ، ماکائو و کل جهان نام غذاهای چینی به میان می‌آید، به طور کلی اشاره به غذاهای کانتونی دارد.

غذاهای کانتونی از نظر تنوع و تکنیک از تنوع بالایی برخوردارند و در آن‌ها از مواد غذایی بسیار متنوعی استفاده می‌شود و شاید بهترین عبارت برای توصیف آشپزی کانتونی این جمله معروف باشد که می‌گوید: "چینی‌ها هر چهارپایی به جز میز و هر پرنده‌ای به جز هواپیما را می‌خورند."

 

معروف ترین غذاهای گوانجو

• گوشت خوک شیرین و یا ترش با آناناس‌های تکه‌تکه شده 菠萝古老肉- شله با گوشت خوک ملایم پخت شده و تخم‌مرغ و یا اردک فرآوری شده 皮蛋瘦肉粥
• برنج سرخ‌شده‌ی کانتونیزی 炒饭
• پای قورباغه‌ی بخارپز شده با برگ گل نیلوفر 荷叶蒸田鸡
• گوشت چرخ شده‌ی خوک بخارپز شده با تخم اردک نمک‌سود شده 咸蛋蒸肉饼
• سبزیجات ملایم پخت شده با سس صدف 油菜
• گوشت سرخ‌شده‌ی کبوتر 烧乳鸽
• رشته‌های وانتون 云吞面
• خوراک گوشت قرمز 干炒牛河
• خوراک اصلی 炒面
• لوو مین 捞面
• سوپ رشته با گوشت سینه ورقه‌های رشته‌ی برنج 猪肠粉
• رشته‌ی برنج 河粉
• رشته‌ی سوزن آبی銀針粉
• یی میین 伊面
• چار سیو 叉烧
• اردک سرخ‌شده 烧鸭
• قو سرخ‌شده 烧鹅
• خوک سرخ‌شده 烧肉
• مایه‌ی گوشت قیمه شده بر روی برنج 肉饼煲仔饭
• دنده‌های خوک بر روی برنج 排骨煲仔饭
• مرغ بخارپز شده بر روی برنج 蒸鸡肉煲仔饭
• گوشت و سوسیس فرآوری شده ی چینی بر روی برنج 腊味煲仔饭

کجا غذا بخوریم:

• رستوران پان خی (泮溪酒家): شماره‌ی ۱۵۱ خیابان غربی اونگجین (龙津西路۱۵۱号) غذاهای سبک خوبی ارائه می‌دهد.۲٫ رستوران دات ونگ (大同酒家): شماره‌ی ۶۳ خیابان یانجیانگ (沿江路۶۳号)، یک محل دلپذیر برای افراد محلی
• رستوران تائوتائو (陶陶居): شماره‌ی ۲۰ خیابان دیشیفو (第十甫路۲۰号) یک رستوران قدیمی به سبک چینی
• رستوران چهارفصل (中国大酒店四季厅): شماره‌ی ۱۲۲ خیابان لیو هوا (流花路۱۲۲号中国大酒店)، ارائه‌دهنده‌ی غذاهای سنتی کانتونیزی
• رستوران برنج پزی لیوهوا (流花粥城): شمال خیابان رنمین (人民北路۹۰۳号流花湖公园)، برنج را در ظرف‌های چوبی و دسرهای عالی ارائه می‌دهد.
• لیان خیانگ لوو (莲香楼): یک رستوران کانتونیزی معروف در چین

خرید کردن در گوانگجو

گوانجو یک محل اتصال تجارت و تولید در جنوب شرقی چین است که در این شهر می‌توان طیف گسترده‌ای از کالاها و بازارها را پیدا کرد.

بازارهای خیابانی گوانجو

• بازار کیونپینگ (清平市场): خیابان کیونپینگ (清平路) به دلیل تجارت حیوان و گیاهان خشک‌شده معروف است.
• خیابان عتیقه خیوکوان (西关古玩城): نزدیک پارک لیوان (荔湾湖公园). محل فروش حجم بالایی از کالاهای عتیقه- قوری‌های سرامیک، فرش‌های تبتی و سایر.
• خیابان فروش کالاهای خانگی (日用百货街): در خیابان گائودی (高第街)، یک محل معروف داخلی برای فروش همه نوع کالا.
• خیابان فرهنگی (古玩字画街): واقع در خیابان ونده متصل به بخش غربی جاده‌ی منتهی به پکن. این محل، محل خوبی برای دیدن رقص، نقاشی و کتاب‌های عتیقه است.

مراکز خرید گوانجو

• مرکز خرید چشم‌انداز عالی (ژنگجا پلازا) (正佳广场): بزرگ‌ترین مرکز خرید در گوانژو در قلب ناحیه‌ی تیانهه.۲٫ تایکو هائوی (太古汇): یک مرکز خرید به‌روز شده برای مشتریان سطح بالا.
• پیاده‌گذر شانگجیاجو (上下九商业步行街): محلی برای نشان دادن معماری کانتونیزی
• پیاده‌گذر خیابان پکن (北京路步行街): یک محل پیاده‌گذر که معروف‌ترین خیابان مرتبط با خریدوفروش در گوانجو است.